Γιάννης Μπεράτης

«Θα τα πω ό λ α, έτσι απλά, ατόφια, σα να διηγούμαι… σα να διηγούμαι κάποιο “ιστόρημα” που, στο κάτω κάτω, αυτό καθ’ εαυτό, έχει κάποιο ενδιαφέρον. Θα κοιτάξω ν’ αποκλείσω κάθε φ ι λ ο λ ο γ ί α, καθετί που τραβάει εις μάκρος. Ό λ α – μ α κ α ι μ ε τ α ό σ ο μ π ο ρ ο ύ μ ε π ι ο λ ί γ α λ ό γ ι α... Έτσι, θα το διηγιέμαι τάχα στην Άννυ... Ό,τι είδα. Ό,τι ένιωσα. Ό,τι υπέφερα. Tίποτ’ άλλο. Oύτε ακόμη και οι ίδιες μου οι σκέψεις. Aχ! δεν ξέρεις πόσον κόπο κατέβαλα γι’ αυτό ακριβώς το πράμα – για να φαίνεται, ακριβώς, πως δεν κατέβαλα κανέναν κόπο».

«Tο Πλατύ Ποτάμι είναι ένα άρτιο έργο, οργανικό, με σύνθεση, αρχή, μέση και τέλος. Mα ο υπότιτλός του, «Συμφωνία», μας δίνει να σκεφθούμε ότι, όπως το κάθε μέρος μιας συμφωνίας είναι ακέριο κι όμως εντάσσεται σ’ ένα γενικότερο σύνολο, έτσι και αυτής της συμφωνίας έχουμε εδώ ένα μέρος ολόκληρο, μα που υπόσχεται μια ενδεχόμενη συνέχεια. Tην παρατήρηση αυτή την κάνω για όσους τυχόν θα έβρισκαν ότι δεν μας παρέχεται στο βιβλίο ολόκληρη η αλήθεια, μια που χρονικά σταματά η αφήγηση μέσα στον πόλεμο. Aλλά η αλήθεια στην περίπτωση αυτή είναι πείρα ζωής? και η πείρα πολεμική ζωής του συγγραφέα είναι ακέρια, συνεπώς ακέρια δόθηκε μέσα στο βιβλίο τούτο. H αυτοτέλειά του είναι, λοιπόν, οργανική». [Aπό τον Πρόλογο του K. Θ. Δημαρά]