Valentijnsdag en dat doet mij denken aan vroeger. Vroeger toen er nog geen Corona bestond. Ik weet nog goed dat ik een kaartje kreeg. Mijn oma had degene gezien, die de kaart door de bus gooide. Ik was verliefd op iemand en ik hoopte op een teken. Ik dacht dat dit het teken zou zijn van zijn liefde voor mij. Ik heb mijn oma honderd vragen gesteld, hoe zag hij eruit, hoe liep hij, welke kleur ogen had hij, enzovoort. Helaas kon mijn oma maar een paar vragen van mij beantwoorden. Ze had hem maar een paar seconden gezien en hij had een dikke jas aan en een pet op. Ik bleef in mijn droom geloven dat mijn grote liefde de kaart door de bus had gedaan. Uiteindelijk ben ik door handschriften vergelijken erachter gekomen dat niet mijn grote liefde de kart door de bus had gedaan, maar een andere jongen. Je kan je mijn teleurstelling vast voorstellen!

Dat is ook het spannende van Valentijnsdag, dat je niet weet van wie de kaart of cadeau is. Heb jij ook weleens zoiets meegemaakt?

In het boek Ansichtkaarten uit Griekenland weet de ontvanger ook niet wie de kaarten heeft gestuurd. Zij is natuurlijk erg nieuwsgierig naar de afzender en besluit daarom op een dag naar Griekenland te vertrekken. Een spannend en meeslepend verhaal!