Ook deze week weer een bijzonder verhaal uit Griekenland. Niet een verhaal over de zon, zee en mooie bezienswaardigheden, maar over honden in Griekenland. Lees het bijzondere verhaal van Thenya, Santo, Xoro en Vily.

Een aantal jaren geleden genoot Thenya van haar vakantie op Santorini. Op een dag maakte ze een mooie wandeling langs het strand. Het viel haar op dat er zoveel zwerfhonden waren. Ze is een enorme dierenvriend en wilde daarom graag voor deze dieren zorgen. Elke dag ging ze terug naar het strand om de honden eten en drinken te geven. De meesten waren mank of blind aan één oog. Op een gegeven moment kwam er een zwart witte hond aangelopen. De hond had een kortere achterpoot en één oog zat diep in de kas. Daarnaast zag het er allemaal wel wat bloederig uit. Hij deed zich te goed aan het eten, dronk dankbaar van het verse water en rolde zich op mijn badlaken in slaap. Zo heeft Thenya naast hem gezeten, totdat de zon onder was gegaan. 

De dagen erna zagen we hem dagelijks en hij herkende ons ook. Hij ging achter ons aanlopen. Ik zei tegen mijn partner dat ik de hond niet achter wilde laten. Zo begon een lang en ingewikkeld traject om hem naar Nederland te krijgen. Een auto werd gehuurd om hem naar de dierenarts te brengen, ticket regelen, een kennel, stiekem het appartement in met de hond om te overnachten. Een buschauffeur die weigerde onze hond mee te nemen naar de luchthaven en de man van de autoverhuur, die ons met veel tegenzin tegen betaling naar de luchthaven bracht. Daar kwam de kennel in een bouwpakket aan die te groot bleek voor de deur naar het depot voor de bagage. Kennel uit elkaar gehaald en op het depot in elkaar gezet, daarna de hond erin gezet. Daardoor bijna het vliegtuig gemist. Maar daar was hij eindelijk! Santo, onze grote zwart witte soulmate, kwam eindelijk aan op Schiphol!

 In Nederland werd Santo geopereerd en zijn zieke oog werd verwijderd en dichtgemaakt. Helaas was er niets meer aan zijn verbrijzelde achterpoot te doen, maar hij had gelukkig geen pijn. Dus huppelde hij 15 jaren en 5 maanden naast mij door Amsterdam. Hij was zelfs bij de bevalling van haar beide zonen. Voor hen was hij een soort oudste broer. Een hele bijzondere hond, die zoveel voor haar heeft betekend. Heel erg verdrietig, maar op 1-11-2011 heeft ze hem moeten laten inslapen. Ze is daar ontzettend verdrietig over geweest. 

 Uiteindelijk adopteerde ze een grote pup uit Portugal, namelijk Xoro. Hij was haar redding want hij was bewerkelijk en hield haar bezig die winter. In 2013 reisde ze naar Santorini om met een beetje as van Santo zijn pootafdruk te laten tatoeëren op haar pols. Ook had ze een klein beetje as bij zich dat ze op het strand waar hij haar vond, losliet boven zee. Toen ze die dag op het strand was, kwam er een grote bruine witte jachthond naast haar staan. Het was een Duitse kortharige Pointer.

Ze keek Thenya indringend aan en bleef bij haar op het strand zitten. Thenya zag het als een teken van Santo en belde gelijk de dierenarts die zij nog kende uit de tijd met Santo. De dierenarts was binnen 10 minuten op het strand, maar de hond reageerde angstig en maakte aanstalten om weg te lopen. De dierenarts zei dat ze de hond kende. Ze was een paar maanden ervoor door een Duitse buurvrouw bij haar gebracht, omdat ze een wond aan haar poot had. Ze werd geopereerd, gesteriliseerd en gechipt. Ook had ze een tatoeage in haar oor zei ze. Dat klopte. 

Omdat de shelter op Santorini (SAWA) vol zat, werd de hond weer terug gezet op het strand. Mijn vlucht naar Nederland ging al over een paar dagen en er was onvoldoende tijd om haar een rabiës enting te geven. De dierenarts zei dat ze de Duitse mevrouw zou vragen om een oogje in het zeil te houden, zodat ik de hond op een later tijdstip zou kunnen adopteren. Toen ik in de bus naar de luchthaven van Santorini stapte keek de hond mij na. Ik was zo verdrietig om haar daar achter te laten.

Helaas had de Duitse mevrouw haar maar twee keer gezien die winter. In maart het jaar erop vloog ik terug naar Santorini. Het was mijn 50e verjaardag en ik wilde de hond zoeken. Via FB had ik een oproep gedaan in een groep over Santorini. Een mevrouw die daar woonde reageerde. Ze heet Vily en bood aan flyers voor mij te printen met een foto van de hond en in het Grieks een oproep eronder wie heeft deze hond gezien.

In die vakantie ontmoette ik Vily in Kamari bij het enige café dat open was in maart. De kroeg heet de Captain Hook bar. Voor de bar staat een groot beeld van de piraat. Het was ijskoud op Santorini en er waren maar een handjevol toeristen. Kamari was echt uitgestorven. Vily overhandigde mij de flyers en plakte zelf mee. Ze verhuurt studio's aan toeristen. Op een quad reed ik het eiland rond op zoek naar de hond. Niemand had haar gezien.

Ook bij SAWA (Santorini Animal Welfare Association was ze niet en zij hadden haar ook niet gezien. Bij SAWA zitten meer dan honderd honden, twee varkens, ezeltjes, paarden en een geit. De mensen daar beloofden voor mij uit te kijken naar de hond. Teleurgesteld keerde ik huiswaarts en boekte een nieuwe vlucht voor weer een paar maanden later. Het was al een jaar geleden dat Thenya de hond voor het laatst gezien had. Op de flyers was helaas geen enkele reactie gekomen. Er werd weer overal gezocht. 

De quad was een prettig vervoermiddel ook omdat de weg naar SAWA over een droge rivierbedding ging die niet altijd droog was. Daarnaast deed ik nu zelf ook vrijwilligerswerk voor SAWA. Samen met Amerikaanse vrijwilligers die op Santorini woonden, hebben we elk steegje en straatje doorzocht. Wel Pointers gezien maar niet die zij zocht. Weer keerde ik huiswaarts met de laatste vlucht van het seizoen.

Ik had de hoop inmiddels opgegeven. Zou de hond twee winters overleven? Dat is helaas voor weinig zwerfhonden weggelegd. Als ze niet doodgaan van de honger worden ze vaak vergiftigd. Thuis in Amsterdam wachtte Xoro op mij, samen met de urn van Santo. Drie weken later, drie jaar en 1 dag na Santo zijn sterfdag zag Thenya opeens dat zij drie oproepen had gemist. Het was Vily van Santorini. Ze had haar hond gevonden op het strand en meegenomen naar haar huis waar ze op het dakterras tonijn zat te eten. De hond was aan het smullen! Om mij te overtuigen dat het echt mijn hond was stuurde ze foto's. Het was duidelijk de hond waar ze naar gezocht had.

Nu moest ze een plan maken, want er gingen geen directe vluchten meer naar Santorini. Thenya wil dat de hond geen extra stress krijgt door allerlei overstappen. Ze was in ieder geval te groot voor de cabine en moest in het ruim. Christina, een stoere Griekse, type Lara Croft die haar leven wijdt aan het redden van honden, ezeltjes, varkens en alles wat op haar pad komt, zou de hond bij Vily ophalen zodat ze in de winter een veilig onderkomen had bij SAWA. Dan kon Thenya haar in 2015 komen ophalen. Christina stond in nauw contact met de dierenarts en zorgde ook dat de papieren en entingen in orde waren.. In juni 2015 vloog ik terug naar Santorini. 

Toen ik bij het hek van SAWA arriveerde, stonden er zo'n 80 honden aan het hek. Ze stonden uitzinnig te blaffen. De hond moest er ergens tussen staan. Toen ik me door het hek naar binnen had gewurmd zag ik haar. Vanaf dat moment week ze niet meer van mijn zijde. We hebben strandwandeling gemaakt. Kort daarna zijn we naar Amsterdam gevlogen. Thenya heeft haar Vily genoemd. Uiteraard naar de Griekse dame die haar na een jaar terug vond.

Samen met Xoro woont Vily alweer heel wat jaren in Amsterdam. Toch blijft Santorini blijft altijd heel speciaal. Altijd als de landing wordt ingezet voelt het als thuiskomen.