Het Byzantijnse Rijk was een voortzetting van het Romeinse Rijk in het oosten, dat ontstond toen keizer Constantijn de Grote in 330 na Christus de hoofdstad van het rijk verplaatste van Rome naar Byzantium, dat hij omdoopte tot Constantinopel. Het rijk strekte zich uit over delen van Europa, Azië en Afrika en bestond meer dan duizend jaar, tot het in 1453 werd veroverd door de Ottomanen.

Het Byzantijnse Rijk kende verschillende periodes van bloei en verval, waarin het te maken kreeg met interne conflicten, religieuze twisten, culturele ontwikkelingen en externe bedreigingen. Het rijk speelde een belangrijke rol in de verspreiding van het christendom, de bewaring van de klassieke erfenis en de interactie tussen de oosterse en westerse beschavingen.

Het Byzantijnse Rijk wordt vaak onderverdeeld in drie fasen: de vroege fase (330-650), de middelste fase (650-1204) en de late fase (1204-1453). In de vroege fase consolideerde het rijk zijn macht en territorium onder keizers als Justinianus I, die grote delen van het westen heroverde en beroemde bouwwerken liet oprichten, zoals de Hagia Sophia. In de middelste fase kromp het rijk door de invasies van Arabieren, Bulgaren, Slaven en Vikingen, maar wist het ook te herstellen en te hervormen onder de Macedonische dynastie, die een culturele bloeiperiode inluidde. In de late fase raakte het rijk verzwakt door de Vierde Kruistocht, die Constantinopel plunderde in 1204, en door de opkomst van de Ottomanen, die uiteindelijk het rijk ten val brachten in 1453.