Nederland. Misschien denk je wat heeft de Griekse crisis nu met Nederland te maken. Nou een hoop kan ik je zeggen. Toen de journalist van de NOS het steeds over 'die Grieken' had, was de situatie gauw klaar. Ook wij als gezin werden persoonlijk aangesproken op de mate van inpact van de Griekse crisis. De vraag, die ons regelmatig werd gesteld was: moeten wij (Nederland dus) wel of niet meebetalen om Griekenland er weer bovenop te helpen. De toon waarop deze vraag gesteld werd, voelde alsof wij zelf iets te doen hadden gehad met al die vermiste miljoenen. Nee dus.

Een buurman in de straat, die ik al lang niet meer had gesproken, kon geen goedemorgen meer zeggen. Toen ik hem op een dag vroeg hoe het met hem ging, kreeg ik de vraag of wij nu wel of niet mee moeten betalen aan de Griekenland kwestie. 

Op het schoolplein werd ik aangestaard en genegeerd. Geen idee wat daar nu precies achter zat. Dachten ze dat wij het geld hadden meegenomen naar Nederland of was het de gedachte dat je beter niet met Grieken kan praten, want die kunnen helemaal niet met geld omgaan. 

Mijn kinderen kregen het ook zwaar te verduren. Diverse 'grappen' werden gemaakt, zoals je ouders hebben zeker geen geld, want in Griekenland is er crisis. Een minder leuke grap vond ik de opmerking ga maar terug naar je land. Uhh welk land? Mijn kinderen horen hier thuis en zijn gewoon Nederlands en Grieks. 

Ik ben erg blij met het verhaal van Roos Mavrikou-Zevenhuizen. Tijdens de crisis verbleef zij met haar gezin in Griekenland. Ze vertelt hierover in haar boek 'Een dagboek in de Griekse crisis'. Wat ik er fijn aan vind, is dat ze het verhaal vertelt vanuit haar Nederlands / Griekse blik.